This is page 335 of An Icelandic-English Dictionary by Cleasby/Vigfusson (1874)

This online edition was created by the Germanic Lexicon Project. Click here to go to the main page about Cleasby/Vigfusson. (You can download the entire dictionary from that page.) Click here to volunteer to correct a page of this dictionary. Click here to search the dictionary. This page was generated on 30 Mar 2019. The individual pages are regenerated once a week to reflect the previous week's worth of corrections, which are performed and uploaded by volunteers. The copyright on this dictionary is expired. You are welcome to copy the data below, post it on other web sites, create derived works, or use the data in any other way you please. As a courtesy, please credit the Germanic Lexicon Project.

KÁSSA -- KENNA. 335

'capillo nigro et crispo:' a pr. name, Kárr, Landn.; and as a nickname in þunn-kárr, thin-haired; gull-kárr, gold curl; örðlu-kárr, Landn.

kássa, u, f. a mess, muddle; allt í einni kássu.

kássast, að, dep.; k. upp á e-n, to pick a quarrel with.

kátína, u, f. merriment, merry pranks.

kátliga, adv. in an odd, funny manner, Barl. 74.

kátligr, adj. cheerful; k. ok með gleði-bragði, Nj. 118; funny, comic, Grett. 127 A, Bs. ii. 148; all-k., Grett. 112.

KÁTR, adj. [Dan. kaad], merry, cheerful, in good spirits, of mood, temper, Eg. 44, 483, Fms. i. 202, vii. 152, 157, 175, ix. 477, Ó. H. 70; all-kátr, in excellent humour, 57; ú-kátr, downcast.

ká-vísi, f. archness, Karl. 123.

ká-víslega, adv. archly, Stj. 16.

ká-vísligr, adj. wily; k. orð, Pr. 166.

ká-víss, adj. arch, wily, Fms. ix. 304.

keðja, u, f. [Germ. kette; Lat. catena; Dan. kjede], a chain, (mod.)

KEFJA, older form kvefja, Sks. l.c.; pres. kefr, pret. kafði, part. kafinn, [kaf; mid. H. G. quebe] :-- causal, to dip, put under water; mantú hversu fór um sundit með okkr, ek mátta kefja þik ef ek vilda, Fms. vii. 119; sem þat kvefi (kvæfi, new Ed.) reykr eða mjörkvi, Sks. 211; þá kafði hón höfuðit svá at þar dó hann, Hkr. Yngl. S.; er ríki þitt klandar ok sjálfan þik vill kefja, MS. 4. 26: the saying, þann má eigi kefja er Guð vill hefja, Fb. iii. 408. II. impers. to be swamped, founder, sink, of a ship; skipit kafði undir þeim, Eg. 600; þá kafði skipit undir þeim ok létusk þar allir, Hkr. i. 115, Mar.; svá er veðr þetta mikit at við því þótti búit, at kefja mundi skipin undir þeim, Fas. ii. 180. III. reflex. to dip oneself, duck, dive; þat er athæfi þessa skrimsl, at þat hefir opt kafsk, Sks. 170 :-- to be quenched, ok er þá því líkast at ljósit kvefisk þá í þeim reyk, 47 new Ed.; at ljós vili kefjast (old Ed.) 2. part. kafðr, drowned; sumir vóru í vatni kafðir, Hom. 147: metaph. overwhelmed, kafðr í áhyggjum, Mar.; önnum kafinn, overwhelmed with business.

kefla, ð, to gag a lamb, so as to prevent its sucking; sagði at lömbunum væri tregast um átið fyrst er þau eru nýkefld, Eb. 244. II. to mangle; kefla þvátt, to mangle linen, freq. in mod. usage; 'þar vartú at er maðr kefldi þvátt' is prob. the true reading of the corrupt passage 'er feaðr kleði þvátt' in Skálda 162 (Thorodd); the MS. prob. had kelþi = kelfði (as the word is sounded), and UNCERTAIN aþr, which two words the transcriber mistook for kleþi and peaþr.

KEFLI, n. [kafli], a cylinder, stick, piece of wood; álnar löng kefli öll ok smæri, Jb. 317; viðar-reki fylgir allr nema kefla reki, Vm. 130, Grett. 169 new Ed., Fms. vii. 170, xi. 347, Fs. 137; rísta rúnar á kefli, to carve Runes (magical characters) on a k., Gísl. 67, Eg. 605, Grett., Sd. 140, 141: a gag, Fms. ii. 179. II. a mangle; svá eru Flosa ráð sem fari kefli, F.'s plans are a rolling cylinder ( = Gr. GREEK), the metaphor being probably taken from a mangle :-- laga-kefli, see lög.

kefling, f. gagging, Bs. i. 528.

kefli-völr, m. a cane, stick, Fms. vii. 193, N. G. L. i. 334.

kefsir, m. = Germ. kebs-mann, Edda (Gl.)

kegill, m. a nickname, Sturl.

keikan, n. a nickname, Fb. iii.

keikja, t, to bend backwards, Eg. 397, v.l. to kneykja; Flosi keiktist mjök, of a wrestler, = kikna or lykna (q.v.), Fms. iii. 188.

KEIKR, adj. bent backwards, the belly jutting forwards; svá at gerðu eik | gékk heldr keik, Bjarn. (in a verse); stendr heldr keikari, Band. 11, Fas. iii. 557; k. í hálsi, Mag.

keila, u, f. a fish, gadus longus, Edda (Gl.): ref-keila, a female fox.

keilir, m. a wedge (cp. Germ. keil); ef maðr brýtr há af skipi manns eðr keili, N. G. L. i. 325, Edda (Gl.) keili-selgr, keilis-múli, a, m. a nickname, Landn.: a cone-formed mountain, a local name in the south of Icel.

keimr, m. flavour, taste; bera keim af e-u, to have a taste of; íllr keimr, a bad flavour, keim-líkr, adj. of like flavour.

keipa, að, to pull an angler's line up and down, with dat.; forgefins hafði fiskimann, færinu keipat lengi dags, Jón Þor.: metaph. to fret, be cross.

keipóttr, adj. fretful, fickle, shifty.

KEIPR, m. a rowlock, Edda (Gl.), Fms. vii. 66, freq. II. = húðkeipr (q.v.), a canoe, Fb. i. 525, Skáld H. 4. 17, 20. keip-nagli, a, m. and keip-nef, n. a rowlock thrall, a rower. III. metaph. fretful fits, of children; seldu mér hana keipa-stelpu þína, Snót 298.

keipull, m. a kind of boat, the coble of the north-east coast of England and south-eastern of Scotland, Íb. 9.

KEIS, f. [akin to keikr], a round belly, freq. in mod. usage: a nickname, Sturl. iii. 225.

keisa, t, to jut out; keisti fald, perhaps keikti fald, Rm. 26.

keisari, a, m. Caesar, Germ. Kaiser, an emperor, Ver. 40, Hkr. iii. 343, passim; keisara ríki, anempire; keisara garðr, höll, stóll, vígsla, the imperial residence, hall, chair, consecration, Ver. 47, Fms. vii. 94, Stj. 1, Ann. 913, Fas. i. 323. COMPDS: keisara-dómr, m., -dæmi, n. an empire, Fms. xi. 329, 417. keisara-inna, u, f. [Germ. kaiserin], an empress, Ann., Thom. 162.

kekkja, u, f. [kökkr], a nickname, Fas.

kektunar-maðr, m., Nj. 105; see klektun.

KELDA, u, f. [mid. H. G. qual and quil; Germ. quelle; Dan. kilde; Swed. källa; cp. Engl. well, North. E. keld = a spring] :-- a well, spring; krjúpa at keldu (mod. vatna lömbum), Þorf. Karl. (in a verse); kelda er ok þar nær hellinum, ok þó konungr sér í, Ó. H. 187; af sannri lífs æð sem lífs keldu, Barl. 84; í læk þann eðr keldu er féll ór brunninum, Bs. i. 462; um ker ok keldur, þar skal ker vera í garði sem eigi er kelda til ok vatn í, N. G. L. ii. 248, Sks. 91, Bret. 30; útan garðs ok innan með keldu, D. N. i. 527; at keldunni þeirri er mitt er í garðinum, ii. 498, iii. 98; keldu-lækr, a stream from a well, Karl. 266: and so in Dan. and Swed. local name, Roes-kilde, as also in mod. Dan. and Swed. II. specific Icel. a stagnant pit in a swampy ground, Eb. 266, Ld. 204, Lv. 5, Jb. 278, Dipl. ii. 1, Fb. i. 231. COMPDS: keldu-skítr, m. = myri-skítr, a snipe: a nickname, Fms. vii. keldu-sog, n. the outlet of a k., Dipl. v. 19. keldu-svín, n. a hedge-hog: local names, Keldur, f. pl., Keldu-hverfi, n., Landn.; whence Keld-hverfingar, m. pl. the men from K., Grett.

keldóttr, adj. miry, marshy.

KELFA, d, to calve, Gþl. 504, see Pal Vídal. Skýr. s.v. kelft.

kelfing, f. calving, Gþl. 498.

kéli-, [Swed. kel; Dan. kjelen, kjele = to fondle; cp. also ein-kili] :-- it occurs only in COMPDS: kéli-sjúkr, adj. hysterical; fyrir kelisjúkar konur, Fsm. 23. kéli-sótt or kéli-sýki, f., Swed. kelenhet = hysterics, Fél.

kelkinn, adj., in þrá-kelkinn, obstinate, and þrá-kelkni, obstinacy.

kelli, kella, see kerli, kerla.

kelpa, u, f. a trap for otters, Fms. vii. 21; see kilpr.

KEMBA, d, [kambr], to comb; skera hár silt né k., Eg. 6; k. höfuð, Vsp. 38, Vtkv. 11; kembdr ok þveginn, Skv. 2. 25; laug skal göra hveim er liðinn er, hendr þvá ok höfuð, kemba ok þerra áðr í kistu fari, Sdm. 34 (Bugge); k. sik, Stj. 138; usually k. sér, Karl. 409, Sturl. i. 168, Bs. i. 560; megi þér k. þeim eigi hagligar tjaldkúlur, Fas. ii. 448; k. hærur, to comb gray hairs, see hæra. II. to card wool; kemba ull, Bret. 32, Stj. 78.

kemba, u, f. a skein of carded wool.

kembir, m. a comber, a nickname, Fb. iii.

kempa, u, f., spelt kenpa: I. [kappi], a champion, Dan. kjempe, Þiðr. 123, Stj. 384, Fms. viii. 158, x. 383, xi. 97, 389, 439. II. [kampr], plur. kempur, the gunwale of a boat.

keng-boginn, part. crooked.

KENGR, m. [cp. Shell. keeng = a brook; North. E. and Dutch kink = a creek, fold; mod. Engl. kink or twist in a rope] :-- a horseshoe-formed crook of metal, Safn 67, 84, Munk. 103, hurðar kengr; Vm. 56 (of a bell): a bend, bight, en köttrinn beygði kenginn, Edda (Ub.) ii. 285; beygja sik í keng, to crouch; þó var upp ór kryppu kengr, Skíða R. 8: a nickname, Landn.

kenjar, f. pl. freaks, whims: kenjóttr, adj. whimsical.

KENNA, d, kennig, Hm. 164; part. kennandisk, Bs. i. 322, H. E. i. 499, Dipl. iv. 8; [Goth. kunnan; A. S. knáwan; Old Engl. and Scot. ken; Dan. kjende; Swed. känna] :-- to ken, know, recognise; þú kennir konu þá er heitir Oddný, Fms. vii. 103, Hkv. 2. 12; hann kenndi hann þegar, Nj. 9; Flosi kenndi Kára er hann kom í stofuna, 282; hann kenndi skipit, því at hann hafði þat skip séð fyrr, Eg. 120; þar kenndi Ingimundr lönd þau er honum var til vísat, Landn. 175, Sd. 186; þóttisk hann kenna sitt mark á vísu þessari, Fms. iii. 20: with infin., þeir kenndu at þat var Eirekr viðsjá, Ísl. ii. 335; er þetta hann Skalla-grímr? Grímr sagði at hann kenndi rétt, Eg. 112; kennir þú nökkut til gripa þessara! Nj. 75. II. kenna sér e-t, to know as one's own, claim; kenna sér land, Grág. ii. 204; hann á eigi þat er hann kennir sér, 219; Ingimundr kenndi sér fimm víntunnur ... þú munt kenna þér þat er aðrir menn eigu, Bs. i. 433; því kenndi hvárr-tveggi sér nautin, Landn. 47; at enginn dirfi sik at kenna sér þat er hann görir eigi, Al. 88; ek spyrr hverr sér kenni M. M. at þingmanni, Grág. i. 19. III. to acknowledge as belonging to another, attribute to him; öll vár góðverk eru honum at kenna ok eigna, Stj. 25; þá var ok ár um öll lönd, kenndu Svíar þat Frey, Hkr. i. 16; hér er tunglinu kennt embætti sólarinnar, Skálda 211; k. e-m barn, to father a child upon one, Bs. i. 807, K. Á. 16; var sveinn sá kenndr Jóni er Þórarinn hét, Sturl. i. 223; þó at hann sé kenndr nokkurum manni at syni, Grág. ii. 113, (kenningar-son, a natural son): cp. the phrase, þar er enginn kenndr sem hann kemr ekki, no one is known where he comes not, i.e. men had better keep aloof from where they have no business to be. 2. to lay to one's charge, impute; Ásbjörn kenndi sér völd um þat harðrétti, Rd. 249; Eva kenndi sína synd orminum, Stj. 37; ef þeim eru engir laga-lestir kenndir, Grág. ii. 41; ef meiri eru ráð kennd um konu-nám þeim manni, i. 335; ef hann væri sannr verks þessa er honum var kennt, Fms. ii. 73; Sigurðr taldi þat úsatt sem Ingi konungr kenndi þeim, vii. 242; þeir kenndu honum, at hann hefði verit at vígi Benteins, 224; kenndi þat hvárr öðrum, at